پایان

تولدِ شخصیت رها در من و مشقِ سکوت و شروعش، آغاز راهِ خودسازی تو زندگیم بود. آغاز شروع برای تغییرات. آغاز بالفعل شدن نیروهایی که سالها در من وجود داشت و من ازشون دور افتاده بودم. این وبلاگ و نامِ رها برای من بی نهایت ارزش داره. تو تمومِ این چندسال، مشقِ سکوت برام بهانه ای بود برای سکوت و تفکر بیشتر که حالا قسمت جدانشدنی زندگیم شده و نتیجه اش برام شگفت انگیز بود.

زمانِ خیلی زیادی بود که به اینجا سر نمیزدم و نمی نوشتم. دوره ی نوشتنِ مشقِ سکوت برای من خیلی وقته که تموم شده، و من تمامِ این مدتِ طولانی به خودم فرصت دادم تا این پایان رو بپذیرم. و بپذیرم که تموم ِ شدن این دوره از زندگیم به معنای دور افتادن من از خودم و تموم شدن اونچه که هستم نیست و معناش فقط آغاز فصل دیگه ای از زندگیمه.

بنا به دلایلی تصمیم گرفتم تمام ِ مطالبی که تو بلاگفا و اینجا نوشته بودم رو از وبلاگم حذف کنم تا جایی ثبت نشده باشه و کسی بهشون دسترسی نداشته باشه و تا موقعی که تصمیم بهتری براشون نگرفتم، با تمام کامنتهاشون پیش خودم یادگاری خواهد موند.

نوشتن همیشه جز اصلی ترین علایق من بوده و خواهد بود، و تک تک کلماتی که از زمان بلاگفا و بعد هم بیان نوشتم، با اعتقاد نوشتم و برام با ارزش هست و با ارزش خواهد بود، اما نیاز به نوشتن به این شکل برای من پایان پیدا کرده و من حالا دنبال راه دیگه ای برای شکوفا کردن این نیاز درون خودمم و اهداف دیگه ای رو دنبال میکنم. شاید روزی، به شکل دیگه ای و جای دیگه ای شروع به نوشتن کنم.

از تمومِ دوستانِ خوبی که تو این چندسال با همدیگه همراه بودیم ممنونم و برای تک تکتون آرزوی موفقیت و سلامت میکنم.

ایمیل [e-mail] همیشه راه ارتباطی بین ما باقی خواهد موند.